Blog

Vandaag ben ik jarig. Maar wat betekend eigenlijk zo´n verjaardag eigenlijk voor mij.

De meeste mensen zeggen: daar moet op gevierd worden, hoort visite bij, gezelligheid, hoe meer ziel hoe meer vreugde.

Ik zie het toch anders. Voor mij is de verjaardag vol met prikkels. Paar jaar geleden heb ik ook altijd mijn verjaardag gevierd met visite. Dat hoort zo, dan doe ik het ook. Maar ik was de volgende dag of 2 dagen later helemaal op. Iedereen praat door elkaar heen. Je weet niet wanneer en hoe laat iemand komt. Klaar staan, hapjes/drankjes geven, wanneer doe je dat. Natuurlijk vind ik het gezellig dat de mensen komen. Ik hou ook wel van gezelschap. Maar in grote groepen, zeg ik niet veel, ik ben dan niet op mijn gemak. Je bent in belangstelling, daar hou ik ook niet zo van. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen.

Ook telefoontjes geeft mij dan teveel prikkels. Ja wat moet je allemaal zeggen. Ik weet het niet. Tegenwoordig is het nu allemaal veel makkelijker, via whats app, social media. Dit vind ik prachtig, allemaal felicitaties. Prachtig om te zien, dat heel veel mensen daar toch tijd voor nemen. Ik kan mooi in mijn eigen tijd, wanneer ik wil op reageren. Daar geniet ik van.

Ik vind het mooi, dat de omgeving het respecteert dat ik mijn verjaardag niet houd. Ik weet niet of ze het echt snappen, maar dat is niet erg. Ik ben allang blij dat ze het respecteren.

Vandaag ook, de hele nacht niet geslapen. Onbewust ben ik er toch mee bezig. Ik weet dat er geen visite komt. Maar ik wil het toch netjes in huis hebben. We hebben ook wat in huis gehaald. Want ja, je weet het toch nooit heb ik in mijn hoofd. Ik hou overal rekening mee.

Ik had in mijn hoofd een rustige dag, niet veel doen, omdat ik niet veel heb geslapen. Maar het liep al gelijk anders. Verkeerde mailtjes sturen, fouten maken. WHAHAHAHAHAHAHAH, waaarom nu, waarom vandaag? waarom reageer ik ook eigenlijk gelijk op de mail? Niet eerst even goed kijken. Nee, gelijk doen. Eerst maar weer herstellen, gelukkig was C… bereid om mij te helpen en het op te lossen. Maar het kost wel weer energie en balen. Om dit los te laten, laten bezinken heeft tijd nodig.

Bewust heb ik op zo´n dag geen afspraken, want ik heb mijn hoofd toch niet bij. Dat weet ik. Bij uitzonderingen maak ik afspraken, maar liever niet. Dit kost me teveel energie om mij te focussen.

Ik vier natuurlijk wel even mijn verjaardag met mijn gezin. Vanmiddag als mijn man thuis is, dan nemen we 1, of 2 of 3….. en dan hebben we het erover. Wat op tafel, gezellig met zijn drieën.

De mensen hoeven het niet zielig te vinden dat ik geen visite heb. Ik vind het gewoon heerlijk om op zo´n dag geen visite te hebben. Dan geniet ik. Zo vier ik het liefst mijn verjaardag. Niemand (behalve mijn gezin) om mij heen.

groet Miranda

Zoals beloofd heb ik een mindmap gemaakt om een balans in energie voor mijzelf te maken.

Zoals je kunt zien op de afbeelding is het niet zo makkelijk om de energie in balans te houden. Overal moet ik rekening mee houden. Aan de ene kant 50% aan mijzelf denken en aan de andere kant de verschillende rollen wat ik heb, onverwachte gebeurtenissen, doe/denk activiteiten, onverwachte gebeurtenissen, externe/interne prikkels.

Aan mijzelf denken wil ik aan de hand van de piramide doen. Zie ook de afbeelding, ik heb de piramide gebruikt van wat gebaseerd is op van maslow, van de bron Ontdek Autisme.

Om dit allemaal in balans te kunnen krijgen, heb ik alles wat mij energie kost en waarvan ik energie krijg in % gezet. Je kunt het ook aan de hand van de lepeltheorie doen (daar weet Nynke Zuurmond-Bennink alles van). Ik heb niets met lepels, maar wel met cijfers. Hier ben ik dol op. Mijn energie omzetten in lepels kwam ik totaal niet uit, maar met procenten wel.

• 

• 

• 

Je kunt zien in de afbeelding dat de dag al begint met -20% als ik goed geslapen heb. Als ik niet goed geslapen heb, begint de dag al met -50%. Dan moet de dag nog beginnen. Ik heb dan nog geen activiteiten gedaan.

Ik kan dus wel een dag/weekschema maken, maar als ik niet goed heb geslapen en we krijgen een onverwachte verandering dan kost het mij al in een keer – 110% en dan nog een onverwachte bezoek, hangt ook van de persoon af. Onverwachte bezoek met een druk persoon kost mij al -60% energie + -110% is -170%, Hersteltijd is dan de volgende dag ook de volgende dag rustig aan doen.

Wat ik weet is om mijn energie in balans te houden is:

1. dat ik het in blokken moet verdelen
2. de blokken niet langer dan 2 uur inplannen
3. de blokken van 2 uur, ook rustmomenten inplannen

Wat ik nog wil uitzoeken is:

1. hoe ik met de externe prikkels kan omgaan, bv negatieve sfeer van de omgeving.
2. Hoogsensitief ja/nee: hoort de overgevoeligheid van de prikkels bij mijn autisme of ben ik ook hoogsensitief.

Als ik dit allemaal weet, kan ik misschien ook beter mijn energie in balans houden en wat heel belangrijk voor mij is. Deze theorie omzetten naar DOEN. Meestal blijft het bij de theorie, ik weet alles wel hoe het moet, maar uitvoeren ho maar. Hoort dit misschien ook bij mijn karakter koppigheid en eigenwijs of hoort dit bij mijn autisme, knopje uitvoeren mist (executieve functies)?

Wordt vervolgd dus, ik hou jullie op de hoogte.

groet,

Miranda

Makkelijk gezegd, dan gedaan.

Ik ben er wel wat beter in geworden om Mijn grenzen aan te geven; ik zie het ook wat eerder, maar het blijft moeilijk vind ik.

Paar jaar geleden zag ik de grens niet om te stoppen. Ik ging maar door en door. Dit heb ik een paar jaar volgehouden totdat ik letterlijk neerviel. Het lukte niet meer. Dit was dus de grens om te stoppen.

Nu naar veel oefenen met vallen en opstaan ben ik er bewuster van. Ik ga nog wel wat over mijn grens heen, maar nu denk ik na de tijd oeps foutje, dit had ik beter niet kunnen doen.

Ik weet het ook wel, maar dan kom je weer bij het stukje uitvoeren, de executieve functie. Het knopje stoppen.

Wat ik nu ietsje minder moeilijker vind is bijvoorbeeld een prive afspraak wat eind deze week is, begin van de week ook hectisch en druk is, kan ik wat sneller de afspraak afzeggen. Ook eerlijk aangeven, dat het niet meer lukt. Eerst deed ik dat niet en ging ik ook gewoon naar de afspraak. Bij mij geldt afspraak is afspraak en daar ga ik heen. Sneu om af te zeggen. Maar ja ik had mijzelf te pakken. Er kwam niks binnen, kwam al met een vol hoofd aan. Je had niks aan mij. De dagen ernaar was ik ook niet veel.

Ik probeer ook om niet zoveel prive afspraken in 1 week te plannen. Ik ben er bewust van, dat dat het heel veel energie kost en spanning.

Wat ik nog wel moeilijk vind om halverwege ergens weg te gaan omdat het niet meer wil.

Bijvoorbeeld bij een 2daagse opleiding. Ik weet dat het intensief is en dat ik het niet vol kan houden, maar geef dit niet aan. Ik wil de dagen volledig volgen en niks missen.

Ik vind de opleiding gewoon prachtig en erg interessant. Ik ben erg leergierig en ga op het doel af. Wat ik in mijn hoofd heb, moet ook gebeuren en dan vergeet ik mijzelf.

Het is ook zo, dat ik dan van mijzelf baal. Dat ik het niet vol kan houden. Ik ben toch geen oud wijf. Dat is toch weer een puntje van acceptatie dat ik minder energie heb, dan anderen. In mijn hoofd wil ik gewoon voor 100 procent gaan, maar dat lukt niet.

Hulp aangeven blijft ook moeilijk hoor. De drempel is wel ietsje lager, maar ik doe het nog niet zo snel. Wel vraag ik meer hulp aan mijn man, dit deed ik eerst nooit. Ik doe het zelf wel, was makkelijker vond ik.

Wat ik wel heb geleerd door te oefenen is, dat ik vaker nee zeg. Ik kom voor mijzelf op. Als ik zeker weet dat het zo is, zeg ik het ook.

Groet Miranda

Als ieder ander heb ik verschillende rollen/functies, zoals:

Moeder

Vrouw

Werknemer/Zelfstandige

Huishoudster

Kokkin

Juffrouw, sinds de coronacrisis

Om dit dagelijks in balans te brengen vind ik persoonlijk erg moeilijk. ik heb niet alleen te maken met de rollen (zo noem ik het maar even), maar ook met mijzelf en mijn autismekenmerken.

Paar jaar geleden was ik mijzelf totaal kwijt. Ik wist niet meer wie ik was. Ik was moeder, vrouw, toen werknemer, huishoudster, kokkin. Maar dit zijn allemaal rollen. Maar wie is nu eigenlijk Miranda, wat voor persoon zelf ben ik. Ik was het helemaal kwijt. Ik stond vooral voor iemand anders klaar, behalve voor mijzelf. Na de diagnose Autisme was ik helemaal mijzelf kwijt. Ik nam altijd route A, ging maar door. Voor alle rollen ging ik voor 100% , dus 100% huishoudster, 100% moeder, 100% Werknemer, 100% kokkin en 100% vrouw, noem maar op. En dat allemaal op 1 dag, elke dag weer, 600% per dag voorgaan zeg maar. Ja dat hou je niet vol.Vooral toen ik hoorde dat ik de diagnose autisme kreeg. Ik zag de rollen niet als rol, maar als mijzelf. Dit heb ik wel geleerd. Ik weet nu wie ik ben en wat rollen zijn.

Wat ik vaak vergeet is mijzelf: Ik ben Miranda, heb een eigen karakter zoals bv ook koppig en eigenwijs, alles perfect willen doen, maar ook erg lief, vrolijk, zorgzaam, behulpzaam. Teveel om nu op te noemen. Naast mijn karakter heb ik ook autismekenmerken zoals sensorische overgevoeligheid in prikkels, (zoals zintuiglijk, cognitieve en emotionele prikkels), knopje uitvoeren mis ik (ik weet het wel, maar uitvoeren ho maar), energielevel lager dan mensen zonder autisme. Miranda heeft ook rustmomenten, ontspanning nodig om bij te tanken en de batterij opladen.

Om de verschillende rollen en rekening met mijzelf in balans te houden op 1 dag is erg moeilijk. 1 Dag is 6 rollen vrouw/huishoudster/kokkin/juffrouw/moeder/zelfstandige en mijzelf. 7 verschillende dingen op 1 dag, rekening houden met de autismekenmerken en de energie. 1 Dag is 24 uur – 10 uren slaap is 14 uren over. ´s middags is mijn energielevel heel laag, dus dan heb ik niet 14 uur, maar 7 uren.

Is het dan niet vreemd dat ik het elke dag erg moeilijk vind om dit allemaal in balans te brengen. De ene dag is het de andere dag niet. Ik maak dan wel schema´s in blokken, dit helpt wel prima. de ene dag heb ik dan bijvoorbeeld 70% zelfstandige, 15% aandacht aan dochter 5% man 5% mijzelf en 5% koken. De andere dag bijvoorbeeld 50% huishouding, 15% man, 5% koken, 10% juffrouw en 20% mijzelf. Ik noem maar wat.

Af en toe ga ik gewoon weer mijn eigen gang, route A, geen schema, voor 600% door. Ik kan het gewoon niet laten. Niet aan mijzelf denken. Dit is erg makkelijk om alle rollen 100% te doen. Gaat wel een tijdje goed, maar dan kom ik mijzelf wel weer wat tegen. Achteraf denk ik dan, oja….

In deze coronaperiode loopt het allemaal anders en waar ik rekening mee moet houden, o.a.

– overgevoeligheid externe prikkels, zoals de spanning/sfeer wat de mensen uitstralen

– drukte met wandelaars, fietsers, auto’s is normaal nooit zoveel op de weg

– ondersteuning dochter met school

– dochter thuis aanwezig overdag

– als ik naar de klanten ga, oppas regelen. Normaal 2 uren mijn ritueel voordat ik naar de klanten ga. Nu alles in 1 uur doen.

Ik weet wat ik allemaal kan doen, om rust te creëren en alles onder controle te hebben.

Dit is vooral mijn eigen grens aangeven, zoals

– koptelefoon op overdag om prikkels te vermijden;

– tijd nemen voor mijzelf door te gaan zitten chillen ook koptelefoon op en de lamellen wat dichter te doen. Zo zie ik minder naar buiten en zie de drukte niet. Anders wordt ik stapelgek.

– de drukte niet opzoeken, alleen weggaan als het nodig is.

– ‘S avonds is er met mooi weer lawaai buiten. Oordoppen helpen niet, hoor ik nog alles. Ik gebruik nu mijn koptelefoon. Dit werkt prima. Ook de verzwaringsdeken als ik niet kan slapen. Dit doe ik over mijn hoofd en schouders, heerlijk zwaar, dan val ik wel in slaap.

– voor de rest aangeven dat de mensen niet vragen hoe het met mij gaat, mij gewoon met rust laten en mijn eigen gang laten gaan.

Als ik dit allemaal doe, zoals deze week heb ik rust in mijn hoofd en hou ik energie over. Ik heb dan alles onder controle.

Het is niet alleen deze coronaperiode, daar gaat het eigenlijk niet om. Het is gewoon (nou ja gewoon) de acceptatie om het zo te doen. De hulpmiddelen gebruiken.

Hoe het bij mij voelt en overkomt; de omgeving veranderd, lawaai buiten, zoals muziek, drukte op de weg iedereen is gek geworden en ik moet mij aanpassen door bv koptelefoon te gebruiken, verzwaringsdeken, thuis blijven door de externe prikkels te vermijden.Dat klopt toch niet.

Maar ja, als ik het niet doe heb ik mijzelf te pakken. Ik kan niet meer slapen, overdag te moe door teveel externe prikkels.

Na een paar dagen koppig zijn geweest en weer over de drempel gaan kies ik er toch voor om het wel te doen.

Vorige week aan een stuk door veranderingen. Kan nooit 1 voor 1, nee als 1 verandering komt, volgen er gelijk meer. Gevolg is: mijn hoofd volledig in de war, chaos. Het kost heel veel tijd en energie om het hoofd weer tot rust te brengen. We zijn nu anderhalf week later, de rust keert nu wat in mijn hoofd.

Vorige week maandag de scholen dicht, mijn dochter thuis. Mijn dochter zelf heeft er niet zoveel moeite mee, ja ze mist de dagelijkse structuur, maar de taxivervoer/vroeg van huis, laat thuis, omgevingslawaai heeft ze niet last van. Ze heeft nu meer energie over. Huiswerktaken vind ze prachtig om te doen.

Bij mij de afspraken zijn allemaal afgezegd, zoals de opleidingen, workshops autismeweek gaan niet door. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant, dit geeft ook heel veel spanningen/stress, dus dat heb ik nu niet. Nee het is meer mijn dochter is de hele dag thuis, normaal ben ik de hele dag thuis of als ik naar de klanten ga weg. Als ik thuis kom, neem ik rust. Nu is dat heel anders. ik moet erg wennen en een andere structuur maken. Dit kost tijd.

Als ik naar de klanten ga, moet ik nu mijn dochter wegbrengen naar de oppas. Dit kost al energie, want waar gaat het onderwerp over, de corona en andere dingen. Dit komt bij mij al hard binnen en kost energie. Normaal bereid ik mij uitgebreid voor en doe ik rustig aan ´s morgens, dat is nu niet aan de orde.Dan moet ik nog naar mijn klanten. Coachsessie afgelopen en dan haal ik mijn dochter op. Ik ga dan wel gelijk naar huis. Na de tijd, boodschappen halen. Normaal via bezorgd. nl, maar het is overvol, heel veel mensen bestellen nu online. Ik moest deze 2 weken zelf halen. Boodschappen zelf halen vind ik niet zo erg, maar de radio staat zo hard aan, mensen staan in de weg, blijven ze gewoon midden op de pad praten. Nu is dat natuurlijk anders. Ook erg wennen. Vanmorgen dachten we, we gaan 08.00 uur boodschappen halen, niet zo druk. Nou vergeet het maar, het was al druk. Nou ja zeg. Moet de dag nog beginnen.

Vorige week moesten we ook nog onze hond laten inslapen, het kon niet meer. Mijn troostmaatje van paar jaar geleden, toen ik in een diep dal zat. Vorige week had ik daar erg moeilijk mee, nu valt het wel mee. Tuurlijk ik mis hem erg, maar het is niet meer op de voorgrond. Gelukkig hebben we nog een hond, leid ons ook wat af.

Ook te horen gekregen dat je niet meer naar de verzorgingstehuizen mag komen. Weet je, we komen alleen in het weekends bij schoonmoeder, niet elke week. We zouden eigenlijk vorige week toen kon het nog, maar kwam er iets tussen. Daar baal ik nu wel enorm van. Waren we maar wel geweest, dan voel je wel heel erg schuldig vind ik. Nu mag het niet meer. Dit vind ik allemaal zo sneu, vooral voor schoonmoeder. Dit trek ik mij erg aan. Gelukkig heeft ze nu een telefoon, alleen ik ben geen beller. De bedoeling is, dat we dan even voor de ramen ga staan en dan even bellen. Dan ziet ze je toch even en een kaartje sturen kan altijd. Het is even omschakelen naar wat kan nu wel.

Mijn mans werk is ook elke dag afwachten of hij kan werken of niet. Erg onzeker allemaal.

Dit allemaal in een week, nu de balans proberen te zoeken naar weer rust. Ik ben al druk bezig, nl. sociaal media facebook en linkeldn heb ik van mijn telefoon afgehaald. Ik was zo´n freak, dat ik wel om de paar minuten ging kijken. Nu zit het niet meer op mijn telefoon en ik mis het helemaal niet. Ik kijk even als ik wat op de computer moet doen.

De televisie heb ik overdag uit. ´s morgens en ´s avonds kijken we naar het nieuws. Anders krijg ik zoveel corona nieuws binnen, dat trek ik niet. Dat zuigt heel veel energie weg. Ik ben dan ´s avonds doodop en erg emotioneel.

Vanaf gisteren heb ik mijn koptelefoon ´s morgens en ´s middags een uurtje op en mijn verzwaringsdeken, zodat ik wat meer rust krijg. Dit helpt enorm. Zondag op maandag heb ik geen oog dicht gedaan, omdat er zoveel in mijn hoofd zat. Nu heb ik dit ingelast, heb ik gisteren heerlijk geslapen.

Het was niet zo makkelijk om de koptelefoon/verzwaringsdeken weer op te pakken. Ik mis echt het knopje uitvoeren. Mijn man/dochter helpen mij daarbij. Ik moest het wel eerst vragen, wat ik erg moeilijk vindt. Het is weer het accepteren, dat ik hulp moet vragen. Komt ook mijn koppigheid bij en durf. Ook dat het niet klopt dat ik hulp vraag en ik help zelf mensen. Dit klopt toch niet. Dat zit tussen mijn oren, dat weet ik.

In deze situatie heb ik ook niet zoveel behoefte aan mensen om mij heen, praten over mijzelf of telefoontjes etc. Vorige week heb ik al geen telefoontjes aangenomen, omdat het mij allemaal te veel was. Buddy gesprekken afgezegd. Deze week lukte het mij wel.

Ik zie het op de dag aan, hoe ik mij voel. Ik probeer dus nieuwe structuur aan te brengen: ´s morgens mensen begeleiden (anders boekhouding/voorbereiding), uurtje rustmoment (koptelefoon/verzwaringsdeken), ´s middags huishouding, uurtje rustmoment (koptelefoon/verzwaringsdeken of ontspanning).

aan mijn structuur wat aan, met de mensen te begeleiden. Wel stem ik elke keer met ze af, wat ze willen. Gaat het door of niet. ´s morgens rust en ´s middags rust. De bedoeling is meer ontspanningsmomenten te doen, vooral ´s middags, zoals diamond painting, autismeboeken lezen, puzzelen. Maar daar moet ik het energie wel voor hebben. Hoe ik mij nu voel lukt het mij nog niet.

Ik wist dat dit een drukke week zou worden met vrijwilligersochtend, klanten en voorbereiding workshop voor zaterdag 29 februari. Dit had ik allemaal ingepland.

Wat ik ingepland heb, ben ik voorbereid dan kost het mij ook niet veel energie. Ik hou van drukte. Vooral met het onderwerp autisme, dit geeft mij energie.

Maar als er onverwachts iets tegenvalt, zoals maandagmorgen gelijk al met mijn zakelijke kpn mailadres geblokkeerd. Ik wist het eigenlijk wel, brief ontvangen van kpn, maar het kwartje viel niet echt bij mij. We zijn verhuisd en de kpnabonnement konden we niet gebruiken ivm met te trage internetsnelheid. We zijn dus overgestapt naar een andere provider wat wel een snelle internetsnelheid had. Dus TV, internet en mailbox wordt stopgezet per 24 februari. Ik dacht bij mailbox, niet de mailadres. Mailbox doe ik via GMAIL bv, daar zie ik de mailtjes ook wel binnenkomen. Geen probleem dacht ik dus. Wat weet ik ervan dat het mailadres ook stopgezet wordt. Het kwartje viel bij mij niet om even voor de zekerheid te bellen of mijn beeld wel klopte. Heel gedoe dus op maandagmorgen; een nieuw mailadres aanmaken en naar iedereen doorgeven. Balen is, dat mijn visitekaartjes/flyers ook niet meer kloppen. Mijn perfectionisme moest ik loslaten, heeft wel een halve dag geduurd om creatief te zijn. Met pen opschrijven. Tussendoor ben ik nog naar mijn vrijwilligersochtend geweest, maar mijn hoofd was al aardig vol op maandagochtend.

Dinsdag een normale dag, maar woensdag niet. Woensdag was eigenlijk mijn vaders verjaardag, maar 6 jaar is hij na een korte heftige periode, binnen 5 weken overleden.

Tussendoor nog wel op maandag, dinsdag en woensdag de voorbereiding van mijn workshop gedaan. Dit kost energie, maar geeft ook energie. Ideeën wat ik in mijn hoofd heb, uitwerken. Prachtig om te doen, knippen/plakken alles 1 geheel maken.

Je kan het hoofd na maandagmiddag wel bekijken hoe het na woensdag er uitzag.

Donderdag een begin van het verslag maken en verder alles uitwerken van voorbereiding workshop. Je zult wel denken wat bereid ze haar voor, maar ik wil alles perfect hebben. Ja, perfectionisme. De deelnemers moeten het wel goed hebben.

Toen een telefoontje: de luxaflex komt vrijdagmorgen 8.45 uur, kan dat. Oeps, Hoofd in een keer vol.

hier zitten we al weken op te wachten. Het zou drie weken duren, maar het heeft echter 6 weken geduurd. Manlief heeft even gebeld. Als hij niet gebeld heeft, konden we nog een paar weken wachten. Ja wat moet je. Ik wilde het ook zo graag hebben. Gezegd dat het wel kon. Mijn energie was wel in een keer weg. Maar ik moest nog verder mijn planning afmaken, anders lukt het nooit voor zaterdag. Schakel, schakel, schakel. Nadenken hoe ik het moest hebben vrijdagmorgen. Een idee, na een paar uurtjes. De honden moet ik niet bij mij hebben, extra prikkel. Ze zijn dan zo wild tegen andere mensen. Een berichtje gestuurd naar mijn moeder of de honden wel daar konden. Het kon, gelukkig. Dit scheelt weer een prikkel en drukte. De planten, vitrages hebben we weggehaald donderdagmiddag. Dit gaf ook weer een beetje rust. Daarna weer verder met de voorbereidingen workshop, dit gaf mij weer wat energie.

Vrijdagmorgen, was al vroeg wakker. Ik moet vroeg de honden wegbrengen, boodschappen, huis boven en beneden wat schoonmaken, gordijnen komen, ramen ook maar even gedaan, laatste puntjes op de i van de workshop.

Tussendoor een artikel schrijven hoe mijn hoofd er uitziet na deze week. Dit vind ik wel leuk om te doen. Als ik het niet doe, blijft het in mijn hoofd hangen, dat moeten we niet hebben.

Na vanmiddag ziet mijn hoofd er ongeveer zo uit.

Een druk hoofd, maar ook wat positiefs (groens) tussen, omdat ik naar morgen de workshop uitkijk en ik heb de nieuwe luxaflex. Normaal ben ik niet zo weg van luxaflex, maar deze luxaflex zijn apart met een band ertussen. Dat breekt wat af. Als ik teveel aan mijn hoofd heb, kan ik ze mooi dicht doen.

In het jaar 2019 heb ik weer heel wat meegemaakt, zowel in mijn werk- maar ook in mijn privesituatie.

In mijn werksituatie (parttime loondienst) zat ik in het begin van vorig jaar steeds in het ziektewet. Met goed overleg met de werkgever hebben we de knoop doorgehakt om ontslag te nemen, zodat ik 100% kon richten op mijn passie AUTISMECOACH. Tot op heden heb ik totaal geen spijt van mijn besluit.

Sinds vorig jaar ben ik gecertificeerd autismecoachautismecoach, hier ben ik supertrots op.

ook heb ik diverse opleidingen gevolgd: 3 daagse opleiding Teken je gesprek, 5 daagse basiscursus geef me de 5 en 3 daagse opleiding brain blocks. Het was wel wat teveel en te hectisch zoveel opleidingen in een jaar, maar ik vond alles leuk en kon niet kiezen. Dan maar allemaal doen.

Ik ben vrijwilliger bij Autisme informatie centrum Harlingen. Elke maandag is inloop voor advies, vragen etc. Koffie staat klaar. 1x in de maand is ook gespreksgroep voor ouders van kinderen met autisme en partner met autisme. In leeuwarden ben ik ook te vinden 1x in de maand bij bijeenkomst 058autisme.

In de thuissituatie is er ook wat veranderd, namelijk dat we verhuist zijn naar onze geboortestad Harlingen. We kregen nu de kans en dat hebben we aangenomen. Moest wel heel wat gebeuren en binnen 2 weken moest het klaar zijn en de sleutel ingeleverd zijn. We hebben het voor elkaar gekregen, maar vraag niet hoe.

In 2020 is mijn doel om nog meer verdiepingslag te krijgen met het coachen. Diverse workshops te geven, zoals meer rust met autisme, inzicht in jouw autisme stresssignalen en stressoorzaken herkennen autismebelevingcircuit. Blogartikelen schrijven. Ook trainingen, zoals sociale vaardigheden leren met autisme. Misschien ga ik nog opleiding volgen dit jaar, maar dat weet ik nog niet. We zullen zien….

ik weet sinds een paar jaar dat ik autisme heb.

Ik zit soms af te vragen, hoe had ik het vroeger dan. Had ik dan ook moeite met bepaalde dingen?

Het is mij nooit zo opgevallen. Op school had ik vriendinnen, ook beste vriendinnen. Ik kon wel met iedereen opschieten.

We gingen vaak op stap, we waren nooit thuis in het weekend. We kwamen als eerste en gingen als laatste weg. De vogeltjes floten naar ons in de vroege ochtend.

Naar concerten, feesten, weekenden weg niks was teveel.

Op verschillende sporten gezeten, zoals judo, gym, roeien en jaren op voetbal. Voetbal vond ik prachtig. Dit heb ik ook het langst volgehouden, leuke tijd gehad, vooral de derde helft was gezellig. Te gezellig😀.

Het werk ging altijd goed. Ik zat gewoon altijd tussen de collega’s, op de afdeling. Ik had helemaal geen last van prikkels etc.

weet je, ik had ook alles in de hand, onder controle. Geen tot weinig tijdsdruk. Ik had het overzicht. Ik was jonger, ik kon ook veel meer hebben.

Nu in deze maatschappij verandert er veel te veel. Je hebt meer tijdsdruk, minder controle.

ja dan komen de autismekenmerken ook meer naar voren. Vooral als ik spanningen, stress heb is het moeilijk om er mee om te gaan. Als ik lekker in de positieve flow zit is er niets aan de hand.

Het is voor mij elke dag zoeken naar de balans, draagkracht en draaglast. Het begint al bij het wakker worden, heb ik lekker geslapen of niet.