De laatste jaren ben ik boeddha’s gaan verzamelen. Vooral mannelijke boeddha’s.
Het begon na het overlijden van mijn vader in 2014. Hij overleed na een kort, heftig ziekbed. Inhoudelijk ga ik daar nu niet erder op in.
We kregen een prachtige foto van hem. Zo’n foto geef je normaal gesproken een mooi plekje in huis, als herinnering. Maar dat kon ik niet – en tot op de dag van vandaag lukt het me niet.
Voor mijn gevoel klopt het niet. Hoe hij op de foto eruitziet…. op die leeftijd moesten we al afscheid van hem nemen. Die foto roept een pijnlijke, negatieve herinnering op.
Maar ik wil mijn vader juist als een positieve herinnering blijven voelen. En onbewust – dat besef ik pas sinds kort – is dat misschien precies de reden dat ik me zo tot boeddha’s aangetrokken voel.
Niet vanwege het geloof. Het gaat om de uitstralin van de beelden: rust, bescherming, veiligheid.
Precies dat wat mijn vader ook uitstraalde. Hij was een rustige, sterke man die er altijd voor ons was.
Mijn man en zoon zeggen weleens: “Nog meer boeddha’s? Het lijkt wel een boeddhahuis!”” Maar voor mij zit er iets dieper achter.
Mijn gedachtegang:
- Ik heb zulke warme positieve herinneringen aan mijn vader,
- Hij voelt nog steeds dichtbij.
- Hij beschermt mij.
- Zijn rust is nog voelbaar.
Van een oud-collega kreeg ik een vrouwelijke boeddha. Hij vertelde dat die symbool staan voor sterke vrouwen. Daar herken ik mezelf ook wel in.
Misschien herken je dit zelf ook: hoe een bepaald object of ritueel je helpt iets of iemand vast te houden – op jouw manier.
Wat helpt jou om dichtbij te blijven?
Oh Miranda wat heb ik respect voor jouw.
Super hoe jij van je probleem je kracht hebt gemaakt en nu ook anderen hebben dit te bereiken.
Petje af.
Hg Coby de moeke van Femke je voetbal vriendintsje