Ik hoor heel vaak van mensen die net de diagnose autisme hebben gekregen dat ze daarmee blij zijn. Het geeft rust, dat ze weten wat er aan de hand is.
Zo heb ik het niet beleefd. Sinds ik de diagnose ASS heb gekregen is mijn vertrouwen volkomen beschadigd. Ik ben onzeker geworden. Mijn controle over mijzelf was ik kwijt. En mijn grip op mijn leven was totaal weg.
2013
Ik zat thuis in de ziektewet; burn out. Ik en thuiszitten. Stapelgek werd ik ervan. De muren kwamen op mij af, maar het moest. Ik werd somberder en depressiever. Niets was nog goed, niet meer vrolijk te krijgen, ja een namaak lach. Ik vond het erg sneu voor mijn gezin.
Na een hele hoge drempel heb ik toch hulp gevraagd tot aandringen van de omgeving. Dit was een hele grote stap voor mij. Ik kan het zelf wel redden, hoef geen hulp. Wie kan ik vertrouwen om mijn verhaal te vertellen. Ik kon mij namelijk heel moeilijk uiten. Wie snapt mij nou.
Het is gelukt, deze persoon kon ik wel en hij kon mij wel verder helpen met mijn emoties leren uiten en voelen en op andere vlakken, zoals ik mijzelf de schuld gaf dat mijn zoon ASS had en de geboorte ging ook niet vlekkeloos. Dit had ik nooit verwerkt. In het begin stond ik nog niet open voor om ASS te laten onderzoeken. Waarom niet? Eigenlijk omdat het een bevestiging was dat ik een stoornis heb. Stoornis komt hard aan bij mij. Kwam bij mij over: ik kan niets meer, ik ben gestoord.
We gingen verder met emoties uiten en leren voelen. Ik zakte wel steeds verder weg. Nog steeds depressief. Na een tijdje kwamen de gevoelens in een keer. Ik werd er stapelgek van. Ik kon er niet mee omgaan.
Psycholoog
Toch maar naar een psycholoog en mij laten onderzoeken.
In het begin stond ik nog niet open voor om ASS te laten onderzoeken. Waarom niet? Eigenlijk omdat het een bevestiging was dat ik een stoornis heb. Stoornis komt hard aan bij mij.
Het woordje stoornis koppel ik aan o.a.:
- Ik kan niets meer
- Ik ben gestoord
En ja hoor, ik kreeg de diagnose ASS. Wat ik al schreef, de wereld stortte neer. Ik viel nog verder weg. Echt een zwarte wolk boven mij. Kwamen allemaal vragen in een keer bij mij op:
- Wat nu?
- Alles wat ik deed in de jaren voor mijn diagnose was dat verkeerd?
- Hoe moet ik het nu doen?
Ik werd angstig, paniekerig, onzeker. Al mijn vertrouwen waren weg.
- Ik moet helemaal opnieuw beginnen, maar HOE?
- Het werk wat ik doe, lukt mij dat nog wel?
- Kan ik de taken nog wel doen?
- Ik volgde nog een managementassistente opleiding. Kan ik dat nog wel volgen?
Ik zag mijzelf als een autist en niet meer als Miranda. Ik was mijzelf helemaal kwijt.
Bijna 2 jaar ben ik bij de psycholoog geweest. In het begin bijna elke dag, later wat minder. Toen was ik geen ernstig geval meer en lieten ze mij gaan. Ik kon het nu zelf wel alleen zeiden ze. Ik had het gevoel dat ik op straat kwam te staan.
Tools
Ik heb allemaal tools/vaardigheden geleerd, maar wat moet ik ermee? Wanneer moet ik welke tool gebruiken? Wie ben ik nu? Ik vond dit erg moeilijk om hier mee om te gaan. Het heeft ook een tijd geduurd dat ik weer wat vertrouwen heb gekregen. Stapje voor stapje. Ik durfde ook niet. Als ik wat deed, was ik bang dat ik weer depressief werd. Ze hebben gezegd, dat ik daar heel vatbaar voor ben. Ja, dat blijft natuurlijk in mijn hoofd zitten.
Heden
Ik weet nu 10 jaar dat ik ASS heb. Sinds ik het weet gaat ASS als een zwarte draad door mijn leven. Het houdt mij iedere dag bezig, wat ik doe, hoe ik ben. Wat ik al zei ASS heeft mijn vertrouwen beschadigd. Ik ben erg onzeker wat ik wel of niet kan doen. Door diverse opleidingen/trainingen zoals: Autismecoach, ACT en NLP ben ik weer zekerder geworden en heb ik meer zelfvertrouwen. Door verschillende therapieën durf ik mij kwetsbaar open te stellen.
Sinds 2018 ben ik autismecoach. Ik begeleid jongeren/volwassenen met autisme, mensen die te maken hebben met autisme. Tevens organiseer ik samen met Karin Simonis-Wigbels trainingen, workshops en lezingen.
Zo kunnen de mensen bewust worden en inzien wat autisme met iemand doet in het dagelijks leven.
Door autismecoach te zijn, kan ik beter met mijn eigen autisme omgaan.
Terugdraaien
Als ik het terug kon draaien, had ik het liever niet willen weten. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik in een hokje geplaatst ben. En waar ik echt hekel aan heb is in een hokje zitten.
Ik wil gewoon zijn wie ik ben, doen wat ik doe, gek zijn als ik wil, zonder stempel autisme. Ook al doe ik gek, ook al antwoord ik anders, ook al gedraag ik mij anders. Waarom een naam erbij? Zo ben ik, laat mij!
0 Reacties