Voordat ik mijn diagnose kreeg in 2013 was mijn comfortzone heel groot. Ik had zelfvertrouwen, alles onder controle, Ik durfde veel aan, ging overal heen. Ik weet nu dat ik tot het uiterste ging, alles of niets en elke keer over mijn grenzen heen ben gegaan.
Sinds ik mijn diagnose (in 2013) heb gekregen was ik mijzelf helemaal kwijt. Ik wist niet meer wie ik was, helemaal geen zelfvertrouwen meer, zat niet lekker in mijn vel, depressief, heel angstig. Ik kwam ook niet veel meer weg, als ik dat deed was het met tegenzin.
Mijn veilige omgeving waar ik mij kon ontspannen was alleen thuis, bij mijn gezin, eigen dingen om mij heen. Ik wist precies wat ik hier had, houvast, structuur. Buiten deze veilige omgeving was ik alleen maar gespannen, onzeker.
Ik had het gevoel dat ik helemaal opnieuw moest beginnen, helemaal onderaan. Wie ben ik.
In de moeilijke periode heb ik verschillende therapieën gehad: zoals creatieve therapie, cognitieve therapie, Psycho educatie, sociale vaardigheden, om weer meer o.a. zelfvertrouwen, minder angstig, uitzoeken of het werk (loondienst) wel bij mij paste, weten waar mijn grenzen zijn, wat zijn gevoelens/emoties en uiten. Dit heeft wel 2,5 jaar geduurd.
De laatste jaren ben ik heel weer wat positiever in het leven, net als voor de diagnose. Ik sta weer steviger in mijn schoenen, weer zelfvertrouwen, weet wie ik ben. Wat ik allemaal aankan is nog steeds wat zoekende, dan moet ik mijn comfortzone wat groter maken maar dat kost tijd, en vooral energie. Dit moet in hele kleine stappen.
Je zult denken, wat een verstand dit doe je toch gewoon. Nou nee dus. Het is een grijze vlak en dat geeft angst. Wat gaat er gebeuren, ik weet niet wat er komt. de kleur wit of zwart is duidelijk waar je aan toe bent. Als ik het eenmaal weet, dan zit het ook wel goed. Ik ben dan een stapje verder.
Als ik niet lekker in mijn vel zit, in een dipje dan val ik weer naar beneden. Dit merk ik met de coronaperiode: veel onduidelijkheid, de mensen houden niet aan de regels. Hier word ik erg angstig van en trek ik mij weer terug in mijn schulpje. Eruit komen is erg moeilijk, dit kost energie. Als het aan mij ligt kan het wel weer weken duren. Gelukkig merkt mijn man als ik mij terugtrek en hij geeft mij weer een duwtje om weer verder te gaan.
Daartegen is in mijn zakelijke wereld het tegenovergestelde met de comfortzone. Dit is heel groot, dan maakt het mij helemaal niets uit wat ik doe. Dit komt omdat ik dan in een rolfunctie zit. Dan denk ik niet aan mijzelf, maar aan de klanten.
Als ik weer thuis ben, zit ik weer in mijn persoonlijke wereld en is mijn comfortzone weer klein.
