Ouderschap en autisme: mijn verhaal achter de roze wolk

Geen roze wolk

Iedereen vertelde me dat ouderschap een roze wolk zou zijn. Maar voor mij voelde het helemaal niet zo. Ouderschap en autisme bleek een combinatie vol zorgen, onzekerheid en schuldgevoel.

Toen mijn zoon in 2006 geboren werd, ging het meteen anders dan gehoopt. Hij moest in een couveuse blijven, kreeg medische zorg en wilde niet eten. Vanaf dat moment stond ik “aan”. Altijd alert, nooit rust. Ik wist toen nog niet dat ik zelf autisme had – die diagnose kreeg ik pas in 2013.

Schuldgevoel en schaamte

De eerste jaren voelde ik me machteloos en schuldig. Soms dacht ik zelfs dat ik spijt had dat ik moeder was geworden – een gevoel dat ik met niemand durfde te delen. Ik hield dat geheim, terwijl ik naar de buitenwereld altijd zei dat het goed ging.

Ik zei in het begin dat ik spijt had dat ik kinderen had genomen. Naderhand voelde ik dat niet meer zo. Maar het schuldgevoel bleef. Als ik vanaf het begin had geweten dat ik autisme had, betere ondersteuning had gekregen en er meer nazorg na de geboorte was geweest, dan was mijn situatie waarschijnlijk heel anders verlopen.

Mijn zoon moest twee weken na de geboorte in het ziekenhuis blijven. Daardoor kregen wij nauwelijks zorg of ondersteuning. Eigenlijk zou het moeten kunnen dat ouders – zowel moeder als vader – vóór en na de geboorte ondersteuning krijgen, zodat je niet alleen staat. Er komt zoveel op je af, en dit wordt je vaak niet verteld. Iedereen zegt dat kinderen krijgen fantastisch is, maar ik heb het anders ervaren.

Gelukkig kregen we veel hulp van mijn moeder in die periode. Dat heb ik altijd enorm gewaardeerd, en dat doe ik nog steeds. Als er nu iets is, kunnen we altijd bij haar terecht. Ik zeg het niet vaak, maar we waarderen het echt – te veel om op te noemen.

Ik hield me groot, maar van binnen raakte ik mezelf kwijt.

De diagnose van mijn zoon

In 2010 kreeg mijn zoon de diagnose autisme, naast zijn TOS (taalontwikkelingsstoornis). Het raakte me diep, maar ik probeerde vooral door te gaan. Pas later zag ik hoeveel ik mezelf daarin voorbijliep.

Mijn eigen diagnose

Drie jaar later, in 2013, kreeg ik zelf de diagnose autisme. Het voelde in eerste instantie niet als een opluchting, maar als een stempel. Ik was niet meer “Miranda”, maar “de autist”. Het duurde lang voordat ik dit deel van mij kon accepteren. Het voelde als een rouwproces.

Overleven in plaats van leven

Van 2006 tot 2013 voelde het alsof ik alleen maar overleefde. Alles draaide om mijn zoon, zorg en instanties. Ik vergat mezelf volledig. Pas toen ik instortte met een burn-out en depressie, moest ik gedwongen stilstaan.

Ik leerde langzaam emoties uitspreken, steun toelaten en begrijpen wat autisme voor mij betekende.

Van schaamte naar kracht

Het duurde jaren voordat ik mijn autisme niet meer zag als beperking, maar als onderdeel van wie ik ben. Ik ontdekte dat mijn gevoeligheid, mijn doorzettingsvermogen en oog voor detail juist kwaliteiten zijn. Ik hoef niet altijd alles onder controle te hebben.

Stap voor stap ging ik van overleven naar leven.

Waarom ik dit deel

Ik deel mijn verhaal omdat ouderschap en autisme vaak niet besproken wordt. Ouders met autisme lopen tegen unieke uitdagingen aan, maar voelen zich vaak alleen. Ook ik zweeg jaren, uit schaamte en angst.

Met dit ervaringsverhaal wil ik herkenning en erkenning bieden. En laten zien dat worstelen mag – en dat er uiteindelijk ook kracht kan ontstaan.

Waarom ik dit blog schrijf

Ik wilde al heel lang een blogartikel schrijven over hoe zwaar ouderschap kan zijn als je autisme hebt. Ik durfde het niet, of wist niet goed hoe ik het moest omschrijven. Maar dit verhaal zit al heel lang in mijn hoofd en het is belangrijk dat het nu naar buiten komt.

Eigenlijk heb ik een kleine microtrauma van het geboorteproces overgehouden – dat weet ik nu. Je krijgt ook vaak te horen dat ouderschap zonder autisme al moeilijk kan zijn, en dat klopt. Dat wil ik zeker niet ontkennen. Dit verhaal gaat over mijn persoonlijke ervaring met ouderschap en autisme en de uitdagingen die daarbij kwamen kijken.

Lezingen en gastlessen

Vandaag de dag geef ik lezingen en gastlessen over ouderschap en autisme. Dit doe ik alleen of samen met Karin Simonis-Wigbels of Ria Kroes.

Mijn doel: bewustwording creëren, taboes doorbreken en ouders, partners en instanties beter voorbereiden op de uitdagingen die bij ouderschap komen kijken. Ik wil mensen met een kinderwens niet bang maken, maar wel laten zien hoe belangrijk goede voorbereiding en nazorg zijn – voor moeders én vaders.

Bekijk hier mijn aanbod lezingen en gastlessen