Dagje weg

We gingen in 2021 met het gezin naar de dierentuin. Dieren trekt mij erg aan, fantastisch gewoon om de beesten te zien, zoals: pinguins, giraffen, neushoorns, zeeleeuwen, leeuwen etc. In principe als ik helemaal alleen met het gezin zou zijn, kan ik de hele dag wel naar de beesten kijken. Heerlijk ontspannend.

Maar de realiteit is echter anders. Het kost mij zoveel energie, dat ik echt een dag/anderhalve dag bij moet komen om me weer op te laden. Dit weet ik nu en dat hou ik dus ook in mijn agenda in de gaten. Ik heb het er wel voor over: een dagje weg genieten met mijn gezin.

Ik ga je uitleggen waarom een dagje weg mij zoveel energie kost:

Voorbereiding

Het begint al bij de voorbereiding. Eigenlijk zouden we een week later naar de dierentuin, maar volgende week is het meer bewolkt. Wat zullen we doen: stresslevel keuzes maken en omschakelen. Ik doe de tickets altijd via de computer, hoeven we niet lang in de rij te wachten. De site was erg traag, geduld hebben. Gelijk daarna heb ik de parkeerkaart gereserveerd, scheelt ook weer een handeling op de bewuste dag. Kenteken doorgeven etc, zo gaan de slagbomen automatisch open. Hoeven we niet op het knopje te drukken. Dit was wel nieuw voor ons. Door de coronaperiode moeten we de datum en tijdstip aangeven. Tijdstip konden we alleen maar na 11 uur. Balen, andere tijdstippen 09.30 uur en 10.00 uur kon niet meer. Ik heb het liefst meteen als het park opengaat, dan is het niet zo druk. Weer keuze maken, gaan we deze dag wel om 11 uur of een andere dag en dan eerder. We hadden er zin in dus de keuze tijdstip na 11 uur gemaakt. Oppas regelen voor onze hond, ook erg belangrijk dat de persoon ook deze dag kan. Anders moeten we wat anders verzinnen. Kijken hoe laat we kunnen vertrekken. Het is anderhalf uur rijden om bij de bestemming te komen, incalculeren de hond wegbrengen. We kwamen uit op 09.15 uur vertrekken en 06.30 uur de wekker.

De dag ervoor

Ik wil altijd goed voorbereid zijn voor de volgende dag. Alles onder controle willen hebben. De tickets, factuur parkeren print ik uit. In Principe hoeft het niet, kan ook gewoon de tickets op de telefoon laten zien. Het is gewoon een idee van mij om het uit te printen. Heb ik het bij de hand. Je hebt iets fysieks. De angst is ook, straks doet de telefoon het niet en dan zien ze de tickets niet. Heb ik geen bewijs.

De wekker zetten voor de volgende dag. Slapen doe ik niet veel, onbewust ben ik er mee bezig. Toch wel spanningen. Kwart over drie wakker, lukte mij niet meer om te slapen. Maar ja, dat weet ik nu van mijzelf en daar maak ik mij niet meer druk om. Ik weet dat ik de volgende dag wel weer in slaap val. Dus geen paniek.

De bewuste dag

Natuurlijk ben ik vroeg uit bed, veel eerder dan de wekker. Rustig zitten zit er bij mij niet in. Mijn hoofd heeft het hartstikke druk, chaos.

Alles wat ik uitgeprint heb en wat we mee willen nemen controleren, dat ik toch niets ben vergeten. Nu op pad, bijna mijn jas vergeten (ik vergeet mijzelf nog eens) In de auto: google maps inschakelen, De hond wegbrengen en eerst maar even tanken. Hoefde eigenlijk niet, maar ik wil het liefst met een volle tank ergens heen. We hoeven dan halverwege niet te stoppen.

Bij de parkeergelegenheid aangekomen was het toch wel even spannend of de slagbomen wel automatisch opengingen. En ja hoor, ik had het goed gedaan. Ze gingen open. Het had ook gekund, dat ik per ongeluk een verkeerd kenteken had ingevoerd. (Eigenlijk niet, want ik had het wel 3x gecontroleerd of ik het wel goed had ingevoerd).

Het was goed aangegeven waar we langs moesten. We konden de mensen ook wel achtervolgen, want je zag wel dat ze daar ook heen moesten. Bij de dierentuin aangekomen, kon je de rij al zien. Mijn hoofd wordt onrustig. Dit komt door de coronamaatregelen: afstand houden, niet te dichtbij staan, handen wassen etc. Ik zie dat niet iedereen hier aanhoudt. Ik probeer rustig te blijven en niet opletten. Wij doen wel ons best, om aan de regels te houden.

Gelukkig we zijn binnen, maar dan. Je denkt coronaperiode, alle ruimte om je heen. Rustig kijken naar de beesten. Dit was dus niet realistisch. We moesten looproutes volgen, dat is heel goed. Maar er liepen mensen naast ons, voor ons, achter ons. We konden de beesten moeilijk bekijken. Heel veel mensen hielden geen afstand. WHAAAAAA. Mijn hoofd werd steeds onrustiger. Wij probeerden van alle kanten afstand te houden, maar als je van alle kanten wordt ingehaald is het onmogelijk.

We ontwijken de drukte, door niet te veel te stoppen maar gewoon doorlopen en de looproute te volgen. Af en toe waar plek was heb ik wat foto´s kunnen maken en even kunnen genieten van de beesten bekijken. We waren snel door de looproutes en uit de dierentuin. Ik vond het erg chaotisch en hectisch. Dit had ik niet zo voorgesteld. Dus echt de beesten een tijdje bekijken was niet mogelijk ondanks de coronaperiode. Dit beangstigt mij allemaal wel. Als het hier al is, dan gebeurd het ook zo wel bij alle parken, de drukte en niet aan de coronaregels houden. Waar moet dat heen. Ik ben wel bang dat als iedereen zo doorgaat een 2e lockdown krijgen.

Uit de dierentuin zijn we het centrum in geweest. Hier was markt en wat denk je ook weer druk. Keuzes maken, gaan we er wel heen of niet heen. We zijn een dagje weg en hadden er wel zin in. Toch de keuze gemaakt om hier wel doorheen te gaan. Ik vind het altijd wel leuk om te kijken, maar de drukte. Ja wat moet je dan, om het altijd te ontwijken. Dan kunnen we nooit meer ergens heen. Wij hebben aan de regels gehouden en geprobeerd iedereen op afstand te houden.

Om 14.00 uur zijn we richting terugreis gegaan, we waren helemaal op. Lichamelijk door het slenteren in de dierentuin en centrum, maar vooral mentaal. Mentaal helemaal leeggezogen. De hond hebben we opgehaald, daar even gezeten en toen op naar huis. Ik kon niets meer zeggen. Mijn hoofd was helemaal gedempt en vol. Kon niets meer naar binnen. ´s avonds vroeg op bed en ´s nachts weer wakker. Kon niet meer slapen, chaos in mijn hoofd.

De volgende dag

Wat stijf van het lopen. Ben ik ook niet gewend zolang te lopen. Mijn hoofd is nog erg moe. De ogen zitten de hele dag nog dicht voor mijn gevoel. Ik doe wel werk, dat gaat wel door, maar als dat klaar is…………komt er niet veel meer uit mijn handen. Ja deze blog schrijven ;). Dit geeft mij rust.

Miranda