Ik volg de 15 daagse NLP practioner opleiding van Buma opleidingen. Aankomende donderdag, vrijdag en zaterdag is het de 11,12 en 13e dag. Het einde is inzicht. In januari 2024 zijn de 2 laatste dagen.
Dubbel
Het is dubbel, aan de ene kant blij dat het voorbij is. Het kost mij namelijk heel veel energie en tijd. De opleiding is in Bilthoven, gereis kost mij al heel veel energie. Ik ben geen persoon die ergens blijft slapen. Dat kost mij nog meer energie. Ik doe geen oog dicht. Thuis kom ik even tot rust. De opleidingsdagen is dus op karakter, overleven. Maar dat heb ik wel voor over.
Het is niet alleen het gereis, maar ook alle informatie wat ik binnenkrijg, zoals de cognitieve, zintuiglijke en emotionele informatie. Dit komt bij mij erg chaotisch binnen. Hoe later op de dag, hoe vervormder het binnenkomt. De dagen erna heb ik tijd en energie nodig om al de informatie te kunnen verwerken en te ordenen. Dit kan wel dagen duren.
Aan de andere kant is het jammer dat het voorbij is. Ik leer net de mensen kennen. Dit heeft bij mij heel veel tijd nodig om de mensen te kunnen vertrouwen. Het zijn hele leuke, lieve, gevoelige mensen. De trainers; prachtig hoe zij het doen. Ze vullen elkaar aan. We leren erg veel van hun. In januari zijn het de laatste 2 dagen, dan zien we elkaar niet meer. En contact houden, ja dat gaat niet zo makkelijk. Ieder heeft zijn eigen leven. Ik ben ook geen persoon die contact blijft houden, hier heb ik allemaal ook geen energie en tijd voor. Het is helaas maar waar. Hoe jammer ik het ook vind.
Levensverhaal
In deze opleiding mag iedereen hun levensverhaal vertellen. Bijna iedereen is aan de beurt geweest en ik mag morgen.
Ik heb met opzet zolang gewacht om mijn verhaal te vertellen, want wat ik net al schreef, bij mij kost het tijd om iemand te vertrouwen. Een levensverhaal gaat wel over mijzelf. Als ik iemand niet vertrouw dan ben ik een type dat ik niets meer zeg. Ze zien dan alleen mijn buitenkant.
Paar jaar geleden lukte het mij niet om over mijn gevoelens/emoties te uiten. Dit heb ik moeten leren. Ik heb geleerd mij kwetsbaar open te stellen. Vind het nog wel moeilijk hoor, maar ik doe mijn best.
Ik was het niet gewend om over mijzelf te praten. De laatste jaren organiseer ik samen met Karin Simonis-Wigbels workshops, lezingen en trainingen. Hier vertel ik praktijkvoorbeelden hoe ik zelf autisme ervaar in mijn dagelijks leven. Prachtig om te doen nu. In het begin niet zo makkelijk.
Weken en maandenlang maakte ik mij zorgen en erg zenuwachtig over mijn levensverhaal. Mijn beren kwamen allemaal naar boven:
- – Wat moet ik vertellen
- – ik vertel over mijzelf, stel mij kwetsbaar op, maar na januari zien we elkaar niet meer
- – Ik zie geen overzicht
- – Ze luisteren niet
- – Straks snappen ze er geen snars van, wat ik zeg
- – Het wordt chaotisch
- – De presentatie heeft geen juiste volgorde
- – Straks staat er niets op mijn usb stickie
- – Mijn usb stickie doet het niet
- – Ik vergeet mij usb stickie
- – Straks ga ik huilen, dat wil ik niet
- – Ik blokkeer, komt niets uit
- – Ze zitten mij allemaal aan te staren, hier kan ik totaal niet tegen
- – Ik heb vele verschillende presentaties gezien, hoe wil ik het zelf doen
- – Ik raak in paniek, whaaaaaaaaaaaa
Mijn hoofd maakte mij helemaal gek. Het gaat zijn eigen gang.
Maar nu, heb ik dat helemaal niet. Tuurlijk een beetje spanning, maar dat hoort erbij. Eigenlijk heb ik er wel zin in. Ik zie het als een uitdaging. Ik weet dat ik het kan.
Wat ik vertel is alleen maar goed. Ik heb een presentatie, foto’s. Ik bereid mij niet voor wat ik moet zeggen. Als ik dat doe, komt het toch anders uit. Dat weet ik van mijzelf.
Ik vertrouw ze en ik weet dat ze luisteren.
De presentatie heb ik op een usb stickie en in mail. Dat komt dus ook goed.
In oktober hebben we een werkmodel geoefend. Met dit werkmodel heb ik samen met Bianca over dit onderwerp gehad. Dat heeft mij ook geholpen.
0 reacties