1 juni: een lach en een traan
1 juni is voor mij geen gewone dag. Het is onze trouwdag — Klaas en ik zijn dan 22 jaar getrouwd. Een dag met mooie herinneringen, maar ook een dag met een traan. Want op precies die datum verloor ik mijn vader. En óók begon ik op 1 juni mijn praktijk als autismecoach.
1 juni: een lach en een traan — dat zegt precies hoe deze dag voor mij voelt.
Samen groeien
In die 22 jaar huwelijk hebben we samen veel meegemaakt. Er waren ups en downs, maar de laatste jaren zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid.
Dat heeft er ook mee te maken dat ik me kwetsbaarder durf op te stellen. Ik vertel meer over wat me bezighoudt of dwarszit. Vroeger hield ik alles voor mezelf, vaak omdat ik zelf ook niet wist wat er aan de hand was.
Door verschillende trainingen leerde ik daar anders mee om te gaan. Vooral de NLP-training heeft me veel gebracht. Het was intens, een echte persoonlijke reis. Ik kom mezelf nog steeds regelmatig tegen — in emoties, in oude patronen — en dat is oké. Het mag er zijn.
Het gemis blijft
Toch is 1 juni ook een dag met verdriet. Op deze datum overleed mijn vader, inmiddels negen jaar geleden.
Dankzij therapie heb ik zijn overlijden een plek kunnen geven, maar het gemis blijft. Ik denk nog elke dag aan hem. Overdag, of ’s avonds als het stil is. Wat ik moeilijk blijf vinden is hoe het gegaan is. In mijn hoofd klopt het niet: ouders horen oud te worden, niet op jonge leeftijd weg te vallen door ziekte.
Als je me vraagt wat er precies gebeurd is, dan kan ik je van begin tot eind vertellen hoe die vijf weken verliepen. Van een energieke vader veranderde hij plotseling in een totaal andere man. Dat blijft onwerkelijk.
De laatste jaren lukt het me beter om niet te blijven hangen in het verdriet. Maar als het getriggerd wordt, raakt het me nog steeds diep. Toch weet ik inmiddels: ik kan dit. Ik kom er wel weer doorheen.
Jarenlang geen aandacht voor onze trouwdag
Doordat het overlijden van mijn vader samenviel met onze trouwdag, heb ik die dag jarenlang weggedrukt. Het voelde niet goed om feest te vieren. Hoe kun je genieten terwijl je rouwt? Ik stond er nauwelijks bij stil.
Pas de laatste jaren begin ik die dag weer anders te ervaren. Er mogen twee kanten zijn: de vreugde én het verdriet.
Een nieuw begin
In 2018 volgde ik de opleiding tot autismecoach. Ik wist: ik wil iets betekenen voor anderen. Maar wanneer begin je dan echt? Op 1 januari? Op een willekeurige dag?
Toen dacht ik: waarom niet 1 juni? Die dag is toch al zo gelaagd. Waarom zou ik het niet óók een nieuwe betekenis geven? En zo ontstond Schoot Kracht! autismecoaching. Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel, en ben nog steeds blij dat ik deze stap heb gezet.
1 juni een lach en een traan — en kracht
Voor mij is 1 juni een lach en een traan. Een dag vol contrasten, herinneringen, verlies én groei. Het blijft een dag met twee gezichten. En juist daarin zit de kracht: het leven is niet óf-óf, maar én-én.
0 reacties