Help! ik verzuip.

Ik merk aan mezelf dat ik aan het overleven ben in plaats van echt te leven. Dit komt doordat mijn structuur in mijn privésituatie is gewijzigd. Er zijn wat activiteiten bijgekomen en de tijden zijn gewijzigd. Nu moet ik constant omschakelen, heb ik weinig hersteltijd, en stapelen de activiteiten zich op. Het gevolg hiervan is dat ik geen overzicht meer heb. Daar kan ik totaal niet tegen. Hierdoor raak ik helemaal gestrest.

Een paar jaar geleden had ik dit niet zo in de gaten en ging ik maar door totdat ik letterlijk en figuurlijk niets meer kon. Mijn lichaam zei STOP. Hierdoor kwam ik bijna 2,5 jaar in de ziektewet. Dit wil ik nooit meer.

Wat ik wel geleerd heb, is om mijn signalen op tijd te herkennen.

De stresssignalen waaraan ik herken dat ik aan het overleven ben, zijn onder andere.:

• Vermoeid wakker worden
• ’s Nachts wakker worden
• Een drukkend gevoel op mijn hoofd
• Weinig tot geen overzicht
• Gejaagd voelen
• Gespannen schouders
• Onzekerheid
• Controle verliezen

Dit maakt me angstig. Controle en overzicht verliezen zijn funest voor mij, zeker door mijn autisme. Door controle en overzicht houd ik rust in mijn hoofd.

De oorzaken hiervan zijn onder andere:

• Te weinig hersteltijd. Hersteltijd is belangrijk voor mij.
• Te veel omschakelen; ik moet verschillende privé-activiteiten tussen mijn werkdag door doen. Dit slurpt mijn energie.
• Te veel activiteiten op een dag. Dit geeft een overlevingsgevoel en ik heb geen tijd om bij te komen. Het gevoel dat alles aangenomen werk is. Het gevoel dat ik half werk aflever, zowel thuis als op mijn werk. Ik hou niet van half werk. Dit voelt niet goed.
• Te weinig tijd om op gang kunnen komen ’s ochtends. Ik moet meteen in actie komen. Hierdoor is mijn hoofd al druk ’s ochtends.
• De verschillende activiteiten (huishouden, papieren ordenen enz.) stapelen zich op, waardoor ik mijn overzicht verlies.

Ik zeg tegen mezelf “STOP”. Ik weet dat mijn structuur aangepast moet worden, Het gaat erom te kijken naar mijn draagkracht en -last en te communiceren met mijn omgeving. Dit heeft tijd nodig en dat weet ik nu.

Met mijn nieuwe structuur ga ik de tijd  aanpassen, zodat ik eerst wat kan bijkomen ’s ochtends. Niet meteen haasten. Rustig doen met wat ik normaal deed: douchen, aankleden, de was tussendoor, iets voorbereiden en spullen bij elkaar zoeken voor het werk. Dit betekent dat ik een uur eerder uit bed ga; anders lukt dit niet. ’s Middags lukt het me niet meer om spullen voor de volgende werkdag klaar te zetten. Ik heb hier geen mentale energie meer voor over. Dit heb ik al eens geprobeerd, maar dan vergeet ik van alles.

Energiebalans is belangrijk: ik moet niet te veel verschillende activiteiten op één dag doen en niet te vaak omschakelen. Dit is niet makkelijk. Of ik moet zeggen: “Stoppen met werken”, dan heb ik alleen de privésituatie. Is stoppen met werken een gewenste oplossing voor mij? Stoppen met privésituatie gaat niet lukken. Deze situatie van te veel verschillende activiteiten is van korte duur. Hoe lang dit duurt, weet ik niet, maar het is niet voor lange termijn. Wat ik wel kan doen, is een rustdag inplannen waarop ik niet hoef te werken. Ook plan ik wel een rustweek in waarin ik niet naar kantoor of op locatie hoef. Dan heb alleen online afspraken, en dat werkt voor mij.

Wat ik echt heb moeten leren is communiceren met mijn omgeving en hulp vragen. Ik geef nu aan dat het teveel is en dat er een oplossing moet komen. Anders red ik het niet. 

Zo probeer ik te voorkomen dat ik verzuip.