Weer leren lezen: mijn eerste stap richting ‘Zondagskind” van Judith Visser

Soms gebeuren er kleine dingen die iets groots in gang zetten.
Laatst konden we onze namen opschrijven om kans te maken op het boek Zondagskind van Judith Visser. Ik twijfelde even, want eerlijk? Ik lees eigenlijk nooit meer.

Toch voelde ik iets van nieuwsgierigheid.
Vroeger vond ik lezen juist heerlijk. Ik kon helemaal verdwijnen in verhalen — detectives, waargebeurde boeken, alles wat mijn aandacht trok. Nu merk ik dat ik dat stukje van mezelf een beetje kwijtgeraakt ben.
Misschien is dit het moment om dat weer terug te vinden.

Weer leren lezen met autisme: een nieuwe start

Sinds mijn 38e weet ik dat ik autisme heb. En eigenlijk heb ik nog nooit een ervaringsverhaal gelezen. Veel mensen zeiden tegen me: “Zondagskind is prachtig, dat moet je echt lezen!”
Maar ik hield dat altijd af. Het leek me te intens, te confronterend.

En eerlijk is eerlijk: lezen kost me tegenwoordig gewoon veel energie. Na een werkdag ben ik vaak op. Bovendien lukte het me fysiek ook niet goed meer — de letters dansten op de pagina. Tot ik onlangs een leesbril kreeg. Dus dat excuus gaat niet meer op 😉

De eerste stap richting lezen

Het boek heb ik nog niet ontvangen, maar alleen al het feit dat ik mijn naam heb opgeschreven, voelt als een stap.
Een stap richting rust, richting verhalen, richting mezelf.

Ik weet nog niet hoe het zal gaan als het boek straks binnen is. Misschien lees ik een paar bladzijden per keer. Misschien maar één. En dat is oké.

Mijn hoofd zegt nog steeds dingen als:
“Je vergeet toch wat je leest.”
“Je hebt geen tijd.”
“Je bent te moe.”

Maar dit keer probeer ik niet naar die stemmetjes te luisteren.
Want het belangrijkste is dat ik wíl lezen. En dat ik mezelf de tijd geef om het weer te leren — om weer te leren lezen met autisme, op mijn eigen tempo.

Wat ik hoop te vinden in Zondagskind

Lezen was vroeger mijn veilige plek.
Een wereld waarin ik kon verdwijnen, zonder ruis, zonder prikkels. Gewoon ik en het verhaal.
Dat gevoel wil ik graag weer terugvinden.

Ik hoop dat Zondagskind me iets van herkenning brengt — maar ook zachtheid.
Dat het me helpt om niet alleen het verhaal van een ander te lezen, maar ook weer een stukje van mijn eigen verhaal te herontdekken.

Tot slot

Zondagskind ligt straks in mijn handen — en misschien lees ik het langzaam, stukje bij beetje.
Maar dat is precies goed.
Soms is de eerste stap het moeilijkst, maar ook de mooiste.

Weer leren lezen met autisme betekent voor mij: luisteren naar mezelf, de druk loslaten en opnieuw beginnen — één bladzijde tegelijk.