In 2021 gingen we met het gezin een dagje weg naar de dierentuin. Als vrouw met autisme vind ik dieren fantastisch om te zien: pinguïns, giraffen, neushoorns, zeeleeuwen, leeuwen… ik kan er uren naar kijken. Als het alleen aan mij lag en ik helemaal in mijn eigen tempo zou kunnen gaan, zou ik er de hele dag blijven. Ontzettend ontspannend.
Maar de realiteit is vaak anders. Zo’n dagje weg met autisme kost me enorm veel energie. Ik weet inmiddels dat ik daarna een dag tot anderhalve dag moet bijkomen. Dat houd ik ook bewust vrij in mijn agenda. Toch heb ik het er graag voor over: een dag genieten met mijn gezin.
Het begint al bij het plannen. Eigenlijk zouden we een week later gaan, maar toen bleek dat het weer dan bewolkt zou zijn. Keuzes maken en omschakelen dus. Ik regel de tickets altijd online, zodat we niet in de rij hoeven te staan. De site was traag, dus geduld bewaren. Meteen ook de parkeerkaart gereserveerd – kenteken doorgeven zodat de slagboom automatisch opengaat. Door de coronaperiode moesten we ook datum en tijdstip kiezen. Vroege tijden waren al vol, dus kozen we voor 11:00 uur. Niet ideaal, want ik ga het liefst meteen bij opening als het nog rustig is. Ook moest er oppas voor onze hond geregeld worden. Alles bij elkaar veel schakelen en afwegen.
Ik wil altijd goed voorbereid zijn. Tickets en parkeerbewijs print ik uit, ook al kan het digitaal. Het geeft me rust iets fysieks in handen te hebben, voor het geval mijn telefoon het niet doet. ’s Nachts slaap ik slecht – spanningen en onbewuste onrust. Om 3:15 uur was ik wakker en sliep ik niet meer. Inmiddels weet ik dat dat kan gebeuren en laat ik het los.
De bewuste dag
Ruim voor de wekker was ik wakker. Mijn hoofd draaide op volle toeren. Nog één keer checken of we alles bij ons hadden. Onderweg eerst de hond wegbrengen en tanken – ik rijd graag met een volle tank.
Bij de parkeerplaats vond ik het spannend of de slagboom echt automatisch open zou gaan. Gelukkig werkte alles zoals gepland. Binnenkomen in de dierentuin gaf meteen een uitdaging: drukte en mensen die zich niet aan coronaregels hielden. We volgden de looproutes, maar er waren toch overal mensen naast, voor en achter ons. Rustig naar de dieren kijken lukte nauwelijks. Het voelde chaotisch en hectisch.
Het was goed aangegeven waar we langs moesten. We konden de mensen ook wel achtervolgen, want je zag wel dat ze daar ook heen moesten. Bij de dierentuin aangekomen, kon je de rij al zien. Mijn hoofd wordt onrustig. Dit komt door de coronamaatregelen: afstand houden, niet te dichtbij staan, handen wassen etc. Ik zie dat niet iedereen hier aanhoudt. Ik probeer rustig te blijven en niet opletten. Wij doen wel ons best, om aan de regels te houden.
We probeerden drukte te vermijden en maakten af en toe foto’s. Toch waren we sneller door het park dan verwacht. Daarna besloten we nog even het centrum in te gaan waar markt was – ook daar veel mensen. We hielden ons aan de regels en bleven afstand houden, maar het kostte veel energie.
Rond 14:00 uur vertrokken we weer naar huis. Lichamelijk moe van het slenteren, maar vooral mentaal leeg. Mijn hoofd voelde gedempt en vol tegelijk. ’s Avonds vroeg naar bed, maar midden in de nacht weer wakker – chaos in mijn hoofd.
Ik was stijf van het lopen en voelde me nog steeds moe. Overdag deed ik mijn werk, maar daarna kwam er weinig meer uit mijn handen. Behalve… deze blog schrijven. Dat helpt me om alles te verwerken en geeft rust.
Heb jij ook ervaring met een dagje weg met autisme? Hoe zorg jij dat het leuk blijft zonder compleet uitgeput te raken? Deel je tips hieronder, zodat we van elkaar kunnen leren.
Vijf jaar geleden zag ik mezelf nog niet voor een groep staan. Inmiddels geef ik…
Zelfzorg is niet vanzelfsprekend, zeker niet bij autisme. In dit persoonlijke blog neem ik je…
In dit blog deel ik onze persoonlijke ervaring met TOS en ASS. Over hoe het…
Autisme komt vaak samen voor met andere diagnoses. In dit blog belicht ik een onderbelichte…
Doorzettingsvermogen bracht me ver, maar brak me ook op. In dit persoonlijke blog lees je…
Balans vinden tussen willen, voelen, doen en denken is voor mij een constante uitdaging. Zeker…
Bekijk reacties
Hoi Miranda, ik herken in jouw verhaal de moeilijkheden van onze onze dochter, 21 jaar, met autisme.
Al veel hulpverlening gehad, maar ook nog nodig. Momenteel ook nog depressie (twijfel over de werking van medicatie). Door overprikkeling ontstaat geregeld een meltdown. Ken jij dat woord, Miranda? Dan gaat ze helemaal de diepte in met haar emoties en ze kan het zelf niet aanpakken en ombuigen naar positiviteit, kost uiteraard veel energie.
Ik zou graag telefonisch een gesprek willen met jou, hoe jij hier over denkt en of je mogelijkheden ziet.